Ooit hoorde ik een scriptieschrijvende huisgenoot verzuchten: "Ja hoor eens, ik heb nu al zoveel moeite om al die opmerkingen van de docent in de tekst te verwerken, dan kan ik het er echt niet nog bij hebben om ook rekening te gaan houden met wat ik zélf wil vertellen."

Afgelopen week was ik de schrijver van dienst die de opening van het academisch jaar van de Radboud Universiteit mocht aftrappen met een toespraak. Een uitgelezen kans om in een van mijn lievelingsvraagstukken te duiken: hoe je iemand kan leren een éigen verhaal te laten schrijven, zonder diegene jouw verhaal op te leggen.

En hoe belangrijk een gesprek is, daarbij. En dat luisteren niet vrijblijvend is.

Het is een speech geworden met scriptie-anekdotes, maar ook met gedichten, en staafdiagrammen over hoe ik mezelf soms ook aan anderen vast klamp wanneer ik weer met mijn gedichten ben vastgelopen (schrijf ik hier nu beter "ik" of "ze"?). En hoe je er aan kan ontkomen.

De toespraak is hier na te lezen: ru.nl/sites/default/files/2024-09/IK%20of%20ZE.pdf